Stolpe Kazimierz (1867–1927), organizator hodowli i wyścigów konnych w Polsce.
Ur. w Warszawie, był synem Władysława, urzędnika Banku Polskiego.
S. uczęszczał do szkół w Warszawie. Od młodości interesując się hodowlą koni i wyścigami, zdobywał samodzielnie wiedzę z tego zakresu i publikował artykuły, m.in. Z tegorocznych wyścigów („Hodowca” 1884 nr 51) i Nasze stajnie wyścigowe w Cesarstwie („Gaz. Pol.” 1885 nr 209). Często wtedy przebywał w Moskwie, gdzie zapoznawał się z organizacją tamtejszych wyścigów, a przez jakiś czas pracował w tygodniku „Konskaja ochota” i współpracował z czasopismami „Žurnal konnozavodstva” oraz „Konnozavodstvo i sport”.
W r. 1894, z inicjatywy prezesa Tow. Wyścigów Konnych w Król. Pol. Augusta Potockiego, został S. sekretarzem Komisji Technicznej Towarzystwa. Przyczynił się do rozwoju wyścigów konnych na torze warszawskim, dzięki czemu Towarzystwo wielokrotnie pomnożyło swoje dochody, a zawody rozgrywane w Warszawie dorównywały liczbą wyścigom w Petersburgu. Równocześnie organizował i od r. 1895 kierował stadniną oraz stajnią wyścigową Stefana, Władysława i Stanisława Lubomirskich w Kruszynie (pow. radomski). Dokonując właściwych zakupów koni, głównie w Austrii i Anglii, spowodował, że obie placówki osiągnęły szybko wysoki poziom, przynosząc właścicielom znaczne dochody i ok. pięćdziesiąt prestiżowych nagród. W r. 1897 został sekretarzem Delegacji Hodowli Koni, działającej w ramach Sekcji Rolnej Oddz. Warszawskiego Tow. Popierania Przemysłu i Handlu. Pełniąc tę funkcję, zajmował się organizacją hodowli koni w Król. Pol. i wykonywał zastępczo zadania samorządu rolniczego, którego działalność była przez władze zakazana. Zabiegał o zakupy przez rząd rosyjski na terenie Król. Pol. koni remontowych dla armii, co od r. 1900 przynosiło pożądany skutek. Przyczynił się do kupowania ogierów dla punktów rozpłodowych (z zysków Tow. Wyścigów Konnych), do organizowania wystaw i pokazów oraz do wydawania drukiem księgi stadnej koni półkrwi angielskiej. W r. 1903 odszedł z funkcji sekretarza Komisji Technicznej Tow. Wyścigów Konnych i t.r. objął stanowisko sekretarza generalnego Towarzystwa. Był wykładowcą hodowli koni (w ramach wykładów ze szczegółowej hodowli zwierząt) na otwartym w r. 1906 Wydz. Rolniczym Tow. Kursów Naukowych w Warszawie. Wykłady te kontynuował po przekształceniu Wydziału w r. 1911 na Kursy Przemysłowo-Rolnicze przy Muz. Przemysłu i Rolnictwa.
Działalność S-go przerwał wybuch pierwszej wojny światowej; gdy wojska niemieckie w r. 1915 zaczęły zagrażać Warszawie, S. na rozkaz władz ewakuował stadniny do Rosji (m.in. na tory wyścigowe Moskwy i Petersburga). Sam zamieszkał w Moskwie, gdzie w l. 1916–18 zajmował się sprawami hodowlanymi i niósł pomoc polskim uchodźcom. Pod koniec r. 1918 wrócił do Warszawy i zgłosił się do powstałego wówczas Zarządu Stadnin Państw. Min. Rolnictwa i Dóbr Państw. Następnie został kierownikiem Oddz. Rolnego w zorganizowanym przez Antoniego Olszewskiego w r. 1920 Polskim Urzędzie Restytucji, działającym w ramach Office Centrale de Restitution à Wiesbaden, powołanego na mocy traktatu wersalskiego, z zadaniem wyegzekwowania odszkodowań wojennych od Niemiec. W r. 1921 jako Komisarz Rządu Polskiego ds. rewindykacji w Niemczech przejął S. po Olszewskim kierownictwo Polskiego Urzędu Rewindykacji w Wiesbaden. Na przyznany Polsce zwrot 35100 koni roboczych udało się S-mu w l. 1921–3 rewindykować 25 tys. koni (w tym cennych dla odrodzenia hodowli koni w Polsce 100 ogierów, 10 tys. klaczy i 10 tys. źrebiąt). Pozostałe, ze względu na wyczerpanie rezerw niemieckich, zamieniono na kredyt dyspozycyjny w Niemczech, z możliwością zakupu materiału hodowlanego w innych krajach (dzięki niemu zakupiono m.in. wschodniopruskie i północno-szwedzkie ogiery pełnej krwi angielskiej). Niezależnie od zajęć rewindykacyjnych, S. wraz ze Stanisławem Schuchem dokonywał w Niemczech, Anglii i Francji zakupów materiału zarodowego dla stadnin państw. i hodowców prywatnych, m.in. reproduktorów, które przyczyniły się do skonsolidowania przez Bolesława Stawińskiego popularnej rasy koni sokólskich.
W l. dwudziestych S. wiele publikował; oprócz wydanej własnym kosztem książki Koń pełnej krwi angielskiej w Polsce (W. 1924) ogłosił ponad dwadzieścia artykułów na łamach „Jeźdźca i Hodowcy”, m.in. Licencjonowanie ogierów (1925 nr 21, 22), Polska Księga Stadna koni pełnej krwi angielskiej (1925 nr 33, 34), Prowincjonalne wystawy koni (1925 nr 35, 36), Hodowle samodzielne (1925 nr 45, 46), Hodowla krajowa (1926 nr 1, 2, 11, 12), Ogiery wschodnio-pruskie (1926 nr 21) i Sprawy hodowlano-remontowe (1927 nr 1, 2, 5, 6). Po przekształceniu w r. 1926 Zarządu Stadnin Państwowych w Dep. Chowu Koni został w nim naczelnikiem wydziału ogólnokrajowej hodowli koni. Zmarł po długiej chorobie 20 IX 1927 w Warszawie, został pochowany 23 IX na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony Orderem Odrodzenia Polski.
S. był żonaty.
Bibliogr. Warszawy, V; – Karty z dziejów zootechniki polskiej. Na pięćdziesięciolecie Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego im. Michała Oczapowskiego, W. 1973 s. 511–14 (fot.); Pruski W., Hodowla koni, W. 1960 I–II; tenże, Hodowla zwierząt gospodarskich w Królestwie Polskim w latach 1815–1918, W. 1968 I–II; – Sprawozdanie Komisji Królewieckiej polskiego Urzędu Restytucji Rolnej w Wiesbadenie, „Jeździec i Hodowca” 1922 nr 7 s. 70–1; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1927: „Gaz. Roln.” nr 39 s. 1183–4 (S. Wotowski, fot.), „Jeździec i Hodowca” nr 37 s. 419–20 (fot.), „Kur. Warsz.” nr 259, 260, 263.
Karol Bieniek